Angst

Na een traumatische ervaring, waarop ik reageerde met angst- en paniekaanvallen, kwam ik bij mijn huisarts terecht. In eerste instantie schreef hij medicijnen voor. Na een maand, toen de ergste angsten wat gedempt waren, adviseerde hij om met euritmietherapie te beginnen. Euritmie? Ik zag beelden van sierlijk zwevende figuren, omhuld met wijds wapperende sluiers voor me. Heel zacht, soft en zweverig dus. Ik vroeg me af of dit wel iets voor mij was.

En ook: zo soepel voelde ik me niet op mijn leeftijd van 63 jaar.

Mijn huisarts wist me ervan te overtuigen dat dit een manier was om nieuwe weerstand op te bouwen. Zeker nu ik door die traumatische ervaring compleet onderuit was gehaald en alle stevigheid was kwijtgeraakt.
Na een telefoontje volgde de eerste sessie. Tot mijn verbazing gingen we meteen aan het werk met oefeningen die heel strak, fors en zelfs pijnlijk aanvoelden. Daarbij werd me meegegeven dat deze oefeningen bedoeld waren om dagelijks te doen. Tegen een grote weerstand in deed ik ze, ondanks het feit dat ik het ‘rotoefeningen’ vond. En dat niet alleen, ik werd er kwaad van en raakte er door geïrriteerd.

Al doende kwamen de woorden ‘tot hier en niet verder’ bij me naar boven. Dat verraste me, vooral omdat die woorden in schril contrast stonden met mijn houding in het dagelijks leven, waar ik het ‘tot hier en niet verder’ helemaal was kwijt geraakt.
Na die ontdekking ben ik de euritmietherapie gaan beleven als iets dat mijn ‘tot hier en niet verder’ houding in het dagelijks leven ondersteunde en sterker maakte.
Na vijftien sessies voelde ik voldoende stevigheid en weerstandsvermogen om hiermee op eigen kracht verder te gaan. Bovendien bleven de angst- en paniekaanvallen weg. Voor een bredere ondersteuning heb ik de euritmietherapie aangevuld met kunstzinnige en psychotherapeutische behandelingen, iets dat de kwaliteit van mijn leven ongekend heeft verhoogd.