Hersenbloedingen

Een aantal jaren geleden heb ik een aantal forse hersenbloedingen overleefd. Bloedingen in de kleine hersenen: het regelgebied van onder andere de coördinatie van de motoriek. Ik had en heb geen verlammingen. Iets hapert in mijn linkerhand en mijn linkerbeen. De neus van mijn linkerschoen is altijd het eerst versleten. En waar ik uitgesproken rechtshandig was, ben ik dat nu helemaal. Ik moet oppassen voor een zogenaamde ‘neclect’: mijn linker arm vergeten in te schakelen.

 

Toen ik in een rolstoel zat, vond ik de oefeningen van de fysiotherapeut armoedig. Is dat alles? Ik wilde daarom euritmie uitproberen. Dat kon gelukkig thuis, want ik kon de trap naar de zaal niet op. Ik had vrij snel het gevoel dat de oefeningen klopten. Nu heb ik altijd een zeer specifiek geheugen gehad. Bewegingen onthouden bij de dansles bijvoorbeeld was voor mij een crime. Dat merkte ik ook weer bij de euritmie. Hoe eenvoudiger, eenduidiger en hoe minder variatie, hoe beter het voor mij was. Intussen kon ik de rolstoel verlaten en met een stok de trap naar de oefenzaal bestijgen. Ik wist ondertussen wat bij mij werkte en wat niet. Ik oefende minstens drie keer per dag thuis. Vaste patronen. In vrijheid. En met vreugde. Of het mijn herstel bevorderde? Ik denk het wel, ik werd er in ieder geval blij van. Dat is toch wel het meest ‘meetbare’ effect: het maakte me blij! Overigens, als mensen mij vragen naar mijn herstelactiviteiten omschrijf ik het als een westerse vorm van Tai Chi.

Wat ik zeer charmant vind aan de euritmie is de afwisseling tussen intensief oefenen en dan weer loslaten. In de afgelopen winter ben ik begonnen met fitness. Dat ingespannen zweten vind ik ook heerlijk. Ik kan weer rennen op de crosstrainer!